DHB

Dünya nüfusunun yarısını ve işgücünün üçte birini oluşturan kadınların toplumsal konumları hala çözümlenmemiş olup, emperyalist kapitalist sistemde kadınlara uygulanan ayrımcılık politikası, baskı ve sömürü sürüp gitmektedir. Kadınların ikinci sınıf vatandaş olarak ezilmesi, baskı altına alınması ve sömürülmesi, yüzyıllardan beri devam edip gelen bir uygulamadır. İlkel komünal toplumu saymazsak, tüm ücretli kölelik sistemleri -köleci, feodal, kapitalist- aynı zamanda kadınların köleleştirildiği, horlanıp baskı altına alındığı sistemler olmuştur. Bugüne kadar hiç bir toplumsal gelişme, kadınlar katılmadan gerçekleşmemiştir.
Kadınlar, insanlığın ileriye atılmış her adımında, her büyük eyleminde önemli role sahip olmuştur. Ama insanlığın ilerlemesindeki bu önemli rolüne rağmen, kadınların ezilmişliği tüm açıklığıyla devam etmektedir. Bugün bir çok ülke hukukunda kadınlarla erkeklere biçimsel eşitlik tanınmak zorunda kalınmıştır. Ancak bu, tamamen biçimsel olmuş, gerçekte ise kadınların ekonomik, toplumsal ve politik ezilmişliği ve eşitsizliği derinleşerek sürüp gitmektedir. Hatta birçok ülke de biçimsel eşitlik bile kadınlara hala çok görülmeye devam etmektedir. Kadınların ücretli kölelik sisteminden tamamen kurtuluşunu gerçekleştirmek ve onu erkekle eşit hale getirmek için, emekçilerin sosyalist iktidarı altında ulusal ekonominin toplumsallaştırılması ve kadınların ortak üretici çalışmaya katılmaları gerekmektedir. İşte ancak o zaman kadınlar erkeklerle eşit bir konuma kavuşacaklardır.
Dünyada ve Türkiye'de, kadınların üretici çalışma yaşamına katılması tüm yasal kısıtlamalara, dini gericiliğin etkilerine, ayrımcılığa ve toplumsal önyargılara rağmen yaygınlaşıyor. Toplumsal çalışmaya katılmakla kadınlar, evin ve aile ilişkilerinin aptallaştırıcı dar sınırlarından kurtulurlar. İşçi ve emekçi kadınlar ortak toplumsal çalışma yaşamına katılmakla, sınıf bilinçlerini yükseltirler ve işçi sınıfının özgürlük savaşına katılma olanağını bulurlar.
Tüm emperyalist kapitalist dünyada ve onun bir parçası olan Türkiye'de kadın ve çocuk emeğinin erkeklere göre ucuz olması kapitalistlerin iştahlarını kabartmış, sanayi ve ticarette kadın işgücüne olan talebi arttırmıştır. Makinenin üretim sürecini basitleştirmesi, kadınların ve çocukların daha fazla üretim sürecine katılmalarının olanaklarını sağlamıştır. Kapitalistlerin servetlerinde, erkek işçilerin yanında ucuz işgücünden ötürü kadın ve çocukların emekleri, acıları ve ızdırapları yatmaktadır. Ekonomik yaşama katılan kadınların çalışma yaşamı, bütün yaşamının bir parçasını oluşturur.
İşçi ve emekçi kadınlar çalışma yaşamına katılmakla, ev yaşamının getirdiği yüklerden kurtulmuş olmuyor, tersine altına girdiği yük iki kat artıyor. Bir tarafta evin ve ailenin ağır yükü, diğer tarafta sömürü ve çalışma yaşamının yükü; işte bunun için kadına ''emekçinin emekçisi'' deniyor. İşçi kadın aynı zamanda çifte baskı altındadır. İşte patronlar sınıfının, evde, ailede erkeğin baskısı. Çalışan kadın bütün gün yaptığı işin ağır, ezici yorgunluğunu üzerinden atmadan, daha yorgunluğunu gidermeden, evde birikmiş olan yemek, bulaşık, çamaşır ve çocuk bakımı görevlerini yerine getirmek zorunda kalmaktadır. Bu çok ağır ve son derece yıpratıcı bir süreçtir. Denilebilir ki, işçi kadının toplumsal yaşamı tamamen bundan ibarettir.
Türkiye'de çalışan kadınların çoğunluğu ucuz işgücü ve aşırı sömürünün yanında, emperyalist ülkelerin çok gerisinde olarak asgari ''sosyal güvenlik''ten bile yoksun bırakılmışlardır. Sosyal güvenlik açısından, emperyalist kapitalist ülkelerin bir çoğundan geri olmak gösteriyor ki, Türkiye'de kadınların ekonomik alanda da demokratik talepleri için mücadele etmek acil ve güncel önemdedir.
TC ve işbirlikçi tekelci burjuvazisi asgari talep olan çalışan kadınların sigorta kapsamına alınmasının gereklerini bile yerine getirmiyor. Buda Türkiye'de sosyal çelişkilerin ne kadar derin olduğunu gösteriyor. Burjuva kapitalistler kadınlara, erkek işçilere nazaran daha az ücret verirler. Uluslararası Çalışma Örgütü (İ LO)'nun erkek ve kadın işçilere eşit iş için eşit ücret hakkındaki 100’nolu kararına bir çok ülke ve işveren karşı çıkmaya devam etmektedir.
Kadınlara, erkeklere göre daha az ücret ödenmesi, yani ücretteki ayrımcılığı kapitalistler kendilerine göre ''haklı'' gerekçelere dayandırmaya çalışıyorlar. Kapitalistler kadınların meslek eğitimi görmemiş olmalarını, eğitim durumlarını, beceri durumların vb. gerekçe göstermeye devam ediyorlar. Devlet memurluğu, sözleşmeli işyerleri hariç, tüm işyerlerinde kadınlar erkeklere göre daha az ücret alıyorlar. Bazı zamanlarda bu oran yüzde otuzlara kadar çıkıyor.
Özellikle son 30 yılda yaygınlaşan konfeksiyonculuk,hizmet sektörü vb. alanlarıında daha çok çocuk ve kadınlar çalıştırılırlar. Bu işyerlerinde tıpkı tarım alanındaki gibi, çalışma saatleri saptanan 8 saatin çok üzerindedir. Ve fazla çalışma, ya ek ücrete tabi değildir, ya da az ücret ödenir. Buralarda sömürü aşırı bir biçimde sürer. Öte yandan yapılan iş son derece yoğun ve yıpratıcıdır. Türkiye'nin derin bir ekonomik ve sosyal yıkım içerisinde olması, işten atılmaları sürekli hale getirmiştir.
Kuşku yok ki bundan da en büyük payı kadın işçiler almaktadır. Kadınlar çoğu zaman kadınlıktan ileri gelen özelliklerinden ötürü çalışma hakkından yoksun bırakılırlar. Bir çok işyerinde kadın evlendiğinde, ya da hamile kaldığında işinden olur. Çoğu yerde kadınlar çok çocukluysa işe alınmazlar. İşverenler ise, işçi almak ve atmakta tamamen serbest bırakılmıştır. Sendikalı işyerleri de dahil olmak üzere, hiç bir işyerinde iş güvencesi yoktur. Tarım alanında ve küçük işletmelerde işçi kadınlar ve çocuklar hiç bir iş güvencesine sahip olmadan, tamamen işverenin, hatta büyük işyerlerinde ustabaşlarının, şeflerin insafına kalmışlardır. Kadınlar işsiz kaldıklarında bunun acısını iki kez hisseder, yaşarlar. Birincisi, işten atıldıkları için ekonomik olarak; ikincisi, bunun yarattığı sosyal sorunlar (Fuhuş, ev içi kavgalar, çocukları doyurmanın acısı ve daha birçok sorun) olarak.