DHB

Aydınlık revizyonistleri Kürtlerin bir ulus olduğunu kabul etmiyorlar. Durum daha baştan böyle olunca Kürt sorununun özünde kendi bağımsız devletini kurma hakkı dahil, tüm uluslarla, tam hak eşitliği kazanma diye bir sorunu olduğu kalem darbesiyle bir yana bırakılarak, Kürt sorununun dünden bugüne nasıl seyir izlediğine dokunulmadan, tarih ve politik gerçekler bir yana itilerek, kurtuluş savaşı içinde ve 1923 Lozan anlaşması sürecinde söylenen laflar sahiciymiş gibi, Kemalist cumhuriyetin temelinin Kürtleri inkar ve imha temelleri üzerine oturtulduğu gizlenmeye, yok sayılmaya çalışılıyor. Bu yaklaşıma değişik nedenlerle PKK önderi A. Öcalanında katıldığını söylemek yanlış olmayacaktır. Tarih çarpıtıcılığıyla hem Kürt ulusu inkar ediliyor ve hem de TC devletinin, Türk ulusunun devleti olarak doğduğu, geliştirildiği gerçeği kapatılmaya çalışılıyor.
Kürt ulusal sorununda, emperyalist sistemin egemenliği altındaki çok uluslu devletler içindeki ezilen bağımlı ve sömürge uluslar sorununun bir parçasıdır. Yani Aydınlık'ın basitçe ele aldığı ve sıradanlaştırdığı gibi Kürt sorunu "kardeşler arasında eşitsizlik ve baskı" sorunu değildir. Oldukça karmaşık ve otuz milyonluk Kürt emekçisini ilgilendiren ulusal bir sorundur.
Bilindiği gibi Kürdistan emperyalistlerin ve gerici devletlerin arasında 1923 Lozan antlaşmasıyla dörde parçalandı. O günden bu yana Kürdistan emperyalistlerin desteğinde dört ayrı gerici devlet İran, Irak, Suriye ve Türkiye tarafından paylaşıldı. Ve her bir parçası bu gerici faşist devletlerin işgal ve ilhakçı boyunduruğu altında tutulmaktadır. Ki, bu durum ilk olarak İran egemen sınıflarının boyunduruğundaki 1639 Kasr-i Şirin antlaşmasıyla atılmış ikincisi emperyalist sistem tarafından son şeklini 1923 Lozan antlaşmasıyla parçalanmış ve o günden bu yana Kürdistan'ın dört parçaya bölünüp zoraki işgal ve ilhak altında tutulma statüsü devam etmektedir.
On yıllardır, İran, Irak, Türkiye ve Suriye gerici faşist egemen sınıfları emperyalist sistem sayesinde ve onun bir parçası sıfatıyla Kürdistan üzerindeki işgalci ve ilhakçı boyunduruklarını devam ettirmektedirler.
TC devleti Osmanlı İmparatorluğu'ndan devraldığı politik işgal ve ilhakçı mirasını, 1923 Lozan antlaşmasıyla Kuzey Kürdistan üzerinde emperyalizmin de desteğiyle sürdürerek bugüne taşımıştır. Türk işbirlikçi egemen sınıflar, Kürdistan'daki işgal ve ilhakçı boyunduruğunu aynı zamanda feodal toprak ağası sınıf ve kesimlere de dayanarak Kuzey Kürdistan burjuvazisini ve gerici güçlerini de kanatları altına çekerek, korumaya ve sürdürmeye çalışmaktadır.
Bu bakımdan Kürt ulusal sorunu emperyalizmle birlikte Türk egemen sınıflarının Kuzey Kürdistan'ı zorla işgal ve ilhak altında tutması ve boyunduruk kurarak, ulusal hak ve özgürlüğün tamamen özgür politik ve askeri mekanizmalarla gasp etmiş olması sonucu, inkarcı ve imhacı asimilasyon sorunudur.
Dahası Kürt ulusal sorunu özü itibarıyla Kuzey Kürdistan emekçi halklarının Türk egemen sınıflarının boyunduruğu ve emperyalist sisteme bağımlılığından kurtuluşu sorunudur. Bazılarının iddia ettiği gibi bu sorun Kürt ulusal burjuvazisinin kendi pazarına egemen olması sorunu, değildir. Kürt ulusal burjuvazisinin kendi pazarına egemen olma mücadelesi Kürt özgürlük mücadelesinin tali bir yanını oluşturur. Tam tersine eğer sorunun özü emekçi halk kitlelerinin ilhakçı boyunduruğa, emperyalizme ve Türk egemen sınıflarının işbirlikçi iktidarına karşı ulusal özgürlük mücadelesine önem verilmez, devrimimizin bu temel dinamiği geliştirilmezse, (bugün PKK'nin geldiği üniter devlet sınırları içinde kalarak Kürt sorununu reformcu çizgide çözme gibi), Kürt ulusal burjuvazisinin ulusal hareketi uzlaşma yolunda karşı-devrimle anlaşma yoluyla sona erdirilmesine yol açılmış olur.
Keza Kürt ulusal burjuvazisinin, ya da küçük burjuvazinin reformist çözümü Kürt ulusal hareketini Türk burjuvazisiyle anlaşarak da olsa -bugün böyle bir durumda olmamıştır-, Türk burjuvazisinin efendisi emperyalist rakibi emperyalistlerle anlaşmakta olsa -AB emperyalistleri gibi- sonuçlandırmayı başarması da aynı sonucu verecektir ki, TC devleti her iki "çözüme" de yanaşmamış ve imha, inkar politikasına devam etmiştir. Bu biçimlerin de ulusal hareketin işçi ve emekçi sınıfların devrimci başkaldırısının dıştan kirli savaş ve emperyalizmin baskı ve terörü, içten ulusal ve küçük burjuvazinin reformcu, uzlaşmacı çizgisi tarafından yenilgiye uğratılması ve sona erdirilmesidir ki, Aydınlık revizyonizmi PKK'nin reformist çizgisinin ardından TC devletine sahte "kardeşlik çözümü" çağrısı yaparak, Kürtlerin ağzına bir parmak pal çalarak, işlevinin bitirilmesini vaaz ediyor. Bu Kürt ulusu gerçeğini inkar ederek, Türk egemen sınıflarının cephesinde konumlanarak gerici çözüm önerileriyle MGK'ya akıl hocalığı yapmaya ve Kürt sorununu " Misaki milli sınırlar" içinde M. Kemal'in; "Kürtleri bağrımıza katıp (yani asimile edip, Kürt kimliğinden arındırarak HB) tekmil milleti birleştirmek için" sözleriyle çözmeye çalışıyor.
Gerçekten de Aydınlık şeflerinin sürekli olarak çiğneye geldikleri gibi M. Kemal'in Kurtuluş Savaşı ve sonrası süreçte ortaya koymuş olduğu çözümler, Kürt sorununa çözüm mü olmuş?
Eğer gerçekten M. Kemal'in Kürt sorununa ilişkin çözüm projeleri devrimci ve ulusların tam hak eşitliğini getirmiş olsaydı, neden 1925'lerden 1938'lere kadar onlarca Kürt isyanları yaşandı? Gerçekten de Kürt ulusu ile Türk ulusu arasında gönüllü birliktelik yakalanmış, her türlü eşitsizlik ortadan kalkmış olsaydı, emperyalistler neden olmayan sorunları kaşıyarak, Kürt kitlelerini harekete geçirmede başarılı olabilsin di ?
Tüm bunlar irdelendiğinde karşımıza iddia edildiği gibi –PKK önderi A.Öcalan da son yıllarda Kemalist çözümü Kürt sorununun çözümünde öne çıkarılması gereken bir konu olarak görmüş ve sürekli olarak M.Kemali Kürt sorununda farklı tutum içinde olmakla övmüştür. Farklı argümanlardan hareket etseler de Öcalan ile Perinçek in M.Kemali savunmada anı kulvarda buluşmaları tesadüf olmasa gerek- M. Kemal ve İnönü‘nün; Kürtleri kurtuluş mücadelesinde kazanma ve etkisiz hale getirerek, kendine bağımlı kılıp ilhakını güçlendirme amaçlı söylenen "Kürtlerin ve Türklerin temsilcisi", ya da Sivas Kongresi'in de, "Türkiye'de Türkler ve Kürtler yaşar." sözlerinden hareketle, M. Kemal'in ve TC devletinin 1923'te Kürt realitesini tanındığını ve inkar ve imha politikasından uzak durduğunu iddia ederek, Kürt sorununda iflas etmiş Kemalist çözümü dayatmak, Türk şovenist inkarcı çizgide ısrar etmek demektir.
Nitekim Aydınlık şefleri Sivas Kongresi, Amasya tamimine dayanarak egemen sınıflara baskın. M. Kemal ve İnönü'de "Kürt halkını kabul etmiştir" diyerek onlara Kürt sorununu bitirmek için Kürt realitesini kabul etmenin o kadar da korkulacak bir durum olmadığı konusunda perspektif vermeye çalışıyorlar. Soruna bir devrimci ve komünist gibi bakma yerine, bir Türk burjuva şovenisti penceresinden bakan ve kafasını "ayrılıkçılıkla bozan" Aydınlık şefleri, kendilerini de silip süpürecek işçi ve emekçi yığınların öncülüğünde bir devrimin gelişiminden öcü gibi korkuyorlar ve ondan dolayı Kürt sorununda devrimci çözüme cepheden saldırıdan kendilerini alamıyorlar.
Öncelikle şu konuda açık ve net bir görüşe sahip olmalıyız, Kürt ulusal sorununun gerçek ve kalıcı çözümü devrim sorunudur. Devrim ve sosyalizm için savaşım yürüten komünistler ve sınıf bilinçli proletarya Kürt ulusunun bağımsız devlet kurma özgürlüğünü kayıtsız şartsız savunur. Devrimin zaferiyle ulusların işçi ve Emekçi Halk Konseyleri Cumhuriyetler Birliğini kurmaya çalışır. Komünistler Kürt ulusal sorunu devrimle çözüme kavuşana kadar ki süreçte, işçi sınıfı ve emekçi halklarımızın birleşik devrimini örmek ve geliştirmek perspektifiyle hareket ederler ve mücadeleye ulusal dar kalıplar içinde bakıp, mücadeleyi güçten düşürecek yanaşımlara karşıda enternasyonal proletaryanın ortak savaşım çözümüyle karşı dururlar.
Ama bunun yanında ezilen bağımlı bir ulus olarak Kürt ulusunun haklı ve meşru olan ulusal ve demokratik istemlerinin destekçisi olur. Ve emperyalizmin, Türk egemen sınıfların faşist diktatörlüğü, baskı katliam ve zoraki göçertmeyle, Kürtleri baskıyla, asimile ederek tasfiye etme karşı-devrimci çizgisine karşı da savaşım yürüterek, Türk işçi ve emekçileri saflarında Türk şovenizmine karşı kararlı savaşım yürüterek halkların kardeşliği bilincini yaymaya çalışır.
Bu devrimci önderlik görevler bugün daha yakıcı olarak kendisini ortaya koymaktadır. Türkiye devriminin birleşik bir devrim olarak zafere taşınacağının daha net bir şekilde açığa çıkmış olması, işçi sınıfı ve emekçi halk hareketinin devrimci önderlik görevlerini bu genel temel önermeyi dikkate alarak, taktiklerini, politikalarını ve pratiklerini geliştirmeli ve daha da çeşitlendirilerek yaratıcı kılınmalıdır.
Faşist diktatörlük ve Türk burjuvazisi bu gerçeği görerek, strateji ve politikalarını bu zemin üzerinde tutmaya çalışıyor. Kirli savaş yöntemlerinde ısrar ederek, üniter resmi devlet politikasında ısrarlı olarak, Kürt sorununun inkarı ve imhası çizgisinde ısrar ediyor. O, Kürt sorununu faşist terörle ezme, yok etme ve işbirlikçi bir Kürt ulusu yaratarak, Kürt ulusal hareketini tümden terörize ederek, Kürt halk kitlelerini terörize ederek, ulusal mücadeleden uzaklaştırarak, "onlar istediler vermedim, ben istersem veririm." Kemalist çizgisinde ısrarla yürüyorlar.
Faşist diktatörlüğün Kürt ulusuna yönelik baskı, zulüm ve katliamları, linç,yasaklama ve göçertmeler ve aç bırakarak terbiye etme şovenist saldırılarını arttırarak, bu yolla gerici kitle dayanağını güçlendirmeye ve devrimci yığın hareketinin gelişimini önlemeye çalışırken, devrimci ve komünistler olarak nasıl ki anti-faşist ve anti-emperyalist mücadeleyi devrim perspektifine bağlıyorsa, Kürt ulusal mücadelesini de yine devrim sorununa bağlar ve devrimci çözümü öngörürler.
Dahası Kürt ulusuna devlet bağımsızlığı dahil, kendi kaderini özgürce tayin etme hakkı, ulusların gönüllü birliği ve tam hak eşitliğine dayanan İşçi ve Emekçi Halk Konseyleri Cumhuriyetleri Birliği çözümü için mücadele yürütürler. Komünistler ve tutarlı devrimciler, anti-faşist, anti-emperyalist ve anti-şovenist taleplerle mücadeleyi birbirine bağlarken, Kürt ulusal sorununda kısmi çözümlerle tüm mücadeleleri demokratik devrimci çözümün bilince çıkarılması ve yaşama geçirilmesi perspektifine bağlarlar.
Neki kendisine Marksist-Leninist ve hatta komünist diyen Kemalizm aslanları Aydınlık şefleri, özellikle 90'lardan sonra, 1980 öncesinin üç dünyaca TC devletine akıl hocalığı yapan karşı-devrimci çizgilerine rücu etmişler ve Kürt ulusal sorununda kaba, şövenist bir strateji izlemeye yönelmişlerdir. Aydınlık şövenizmini bir kaç çarpıcı noktada kendisini netçe göstermektedir. Öncelikle şunu belirtmeliyiz ki, 1992'den bu yana Aydınlık kirli savaş ve Kürt ulusuna yapılan katliamları ve zulümleri teşhir bıçak gibi kesilmiş ve Kürt düşmanlığı çizgisine gerilerek, TC devletine açıktan ilhak edilmiş ve MGK'nın akıl hocası konumuna gelinerek, Kürtlerin daha çok kırılmasına şak şak çalınmış ve Amerikan emperyalizmi kışkırtması yalanıyla Kürlerin ulusal özgürlük mücadelesine yönelik topyekün faşist saldırı dalgasına omuz verilmiş ve saldırılar çirkince desteklenmiştir.
İkinci olarak, Aydınlık "ayrılıkçılık, bölücülük" adına TC devletinin Kürt ulusunu zoraki işgal ve ilhak altında tuttuğu inkarcı ve imhacı politikalar ve ilhakçı statüyü onaylamış ve TC devletinin Kuzey Kürdistan'da ilhakçı boyunduruğu sürdürmesi için Türk ulusunun lehine olan ulusal ayrıcalıkların devamı için "Türkiye Türklerin ve Kürtlerin vatanıdır." demegojisine sarılarak, faşist MGK diktatörlüğünün Kürtleri zulümle ve kırımla bitirme saldırganlığının yanında yer alarak, TC devletinin üniter yapısının devamı için her türlü kirli yöntem uygulamasının arkasında durulmuştur.
Aydınlık gericilerinin, MGK ve Türk burjuvazisi devleti cephesinden getirdikleri sözde çözüm, M. Kemal'in kurtuluş savaşı çözümüdür. Aydınlık komünistlerin ilk ortaya çıktıkları ve güdük anti-emperyalist özelliklere sahip oldukları dönemde demagoji yaptıkları, ama pratikte hiç bir amaç için uygulamadıkları Kürt ulusunun işgalinin ve ilhakının tamamlanmasını sağlamaya hizmet eden politikasının sözde çözümü.
Aydınlık şefleri Kürt özgürlük mücadelesinin patlak verip devrimci-demokratik çözümünü dayattığı koşullarda, ulusların kendi kaderlerini tayin etme hakkını reddetmiştir. Burjuva çözüm önerisi olarak dünde bugün de "tarihi kökleri" vardır diyerek, Kemalistlerin 1920- 22 yıllarında yaptıkları demagojiye, sonradan işgalin ilhakla tamamlanması politikasının halkası olacak olan Kemalist demagojiyi öne sürerek, Kürt sorununun çözümünü kurtuluş savaşına havale ediyor ve Aydınlı'ğın şefi Kürt sorununun çözümüne tarihsel atıfta bulunarak şunları öneriyor;
"Kurtuluş savaşı sırasında... Türk ve Kürt tekmil milleti birleştirmek ve milli mücadeleye sevketmek" görevinin başarılmasına dayanılmıştı. Bugünkü karşılaştığımız tehditler milletin bütün kaynakları seferber edilerek göğüslenebilir. "Türk ve Kürdün" tek millet olarak birleştirilmesi ve kardeşliğin pekiştirilmesi acil bir görevdir. ... Alternatif olarak önerilecek çözümler açısından da biricik denek taşı bu olmalıdır." (Teori, s. 121, sy. 5) diyerek, M. Kemal'in kurtuluş savaşı dönemi ve 1925'e kadarki dönem için uygun çözüm olarak sunulan kurtuluş savaşı derslerinin temel alınmasını öneriyor ve kurtuluş savaşının tecrübesinden çıkarılacak dersin tek bir cümleyle özetlenmesi gerekirse, Atatürk'ün deyişiyle, "Kürtleri bağrımıza katıp tekmil milleti birleştirmek için" onların gönlünü kazanmak. Geri kalan bütün çözüm ve politikalar, bu ihtiyaç tarafından belirlenmiştir. Bugünde mesele budur. Kurtuluş savaşından öğreneceğimiz temel ders, Kürt kitlelerini kazanmaktır." diyen Doğu Perinçek, Kürt sorununa ilişkin kurtuluş savaşı dersleri çözümünü toparlayarak kendisine göre şu noktalarda kardeşlik çözümü önerilerini aktarıyor;
"a) Ortak karar; Türkler ve Kürtler birlikte yaşamaya karar vermişlerdir. Bu kararlarını Müdafai Hukuk Cemiyeti'ni birlikte örgütlemek, kongreleri birlikte gerçekleştirmek, TBMM'yi ve hükümeti birlikte kurmak yanında kurtuluş savaşında ortak vatanlarını savunmak için sımsıkı birleşerek ve omuz omuza savaşarak ortaya koymuşlardır.
b) Ortak vatan; Türkiye Türklerin ve Kürtlerin vatanıdır,
c) Vatanın bölünmez bütünlüğü; vatan bölünmez bir bütündür; hiç bir gerekçe ile parçalanamaz ve birbirinden ayrılamaz.
d) Ortak cumhuriyet; Türkiye, Türklerin ve Kürtlerin ortak cumhuriyetidir,
e) Asli unsurlar; ortak cumhuriyetin asli kurucu unsurları Türkler ve Kürtlerdir,
f) Ortak milli kimlik; Türkler ve Kürtlerin oluşturduğu tekmil milletin kimliğini belirleyen, ırksal kökenleri değil, fakat Türkiye cumhuriyeti devletiyle olan siyasal bağlarıdır. Milleti oluşturan maya, etnik değil, fakat siyasaldır,
g) Şuralarla idare; Türkiye nahiye ve vilayet şuralarından başlayarak TBMM'ye kadar bir meclisler sistemiyle yönetilir, (1921 anayasası)
h) Unsurların hakları; Kürtler, ırki, içtimai ve çevreye ilişkin hak ve hürriyetlere sahiplerdir, kendilerini serbestçe geliştirme koşulları sağlanacaktır,
j) Ortak örgütlenme ve önderlik; Kürdistan Teali Cemiyeti gibi milliyet temelinden ayrı örgütlenmeler, emperyalist bölücülüğe hizmet etmektedir; bu nedenle kesinlikle engellenmelidir. Türkler ve Kürtler hep birlikte Müdafai Hukuk Cemiyeti'nde örgütlenmelidir." (D. Perinçek, Teori, s. 112. sy. 5)
Burada özetlenen Kemalist hareketin Kürt sorununda çözüm olarak öne sürdüğü görüşler tas tamam Kürt ulusunu inkar etme, Türk ulusunun lehine her şeyi düzenleme ve Kürtleri zorla birlik içine katarak, asimile ile tasfiye edip Türkleştirme amacı güttüğü ve bu bakımdan da TC devletinin Kürt ulusu gerçeğini kabul ederek, federasyon ya da başka bir birlik biçiminde ortak örgütlenmeyi savunmadığını, önermediğini görmekteyiz. Yine Kürtlerin ulusal niteliği reddedilerek, Kürtler de dahil bütün halklar tek bir ulus haline getirilerek, "milletin adı Türktür" diyerek, TC devletinin 1923 ilanından itibaren Kürt ulusunun açıktan inkar edildiği ve Kemalizmin temel çözümünün de bu zemin üzerinde yükseldiğini gösteriyor.
Kemalistlerin 1920-23 dönemindeki demagojisinin bir an için iyi niyetli getirilmiş çözüm önerileri olduğunu varsaysak bile ortaya çıkan tablo gerçekleri daha iyi ortaya sermektedir. Çünkü Engels'in belirtmiş olduğu gibi, "İleri doğru atılan her bir adım bir düzüne propagandadan daha değerlidir." Yani bir örgütün, ya da partinin niteliğini belirleyen onun sözlerinden çok pratikte attığı adım ve uygulamalardır. Aksi halde parti ve örgütlerin niteliğini değerlendirirken eylemlerin dışında tutmak olguları anlaşılmaz bir hale getirecek. Onun için M. Kemal hareketinin Kürt sorununa ilişkin sözlerinin hangi ortamda söylenip, nasıl pratiğe geçirildiğine ilişkin olarak yaşanan olgulara bakmak gerekiyor.

Zindanlardaki devrimci tutsakların devrimci sesini boğmak ve teslimiyet ihanet yuvaları yaratmak amacıyla faşist MGK diktatörlüğünün 20 cezaevinde aynı anda başlattığı “Hayata Dönüş” adı verilen 19 Aralık 2000 tarihli faşist katliamla yüklü operasyonun 9 . yıldönümü.
Aynı zamanda F tipi hücre cezaevleri dayatmasına karşı başlatılan ve 19 aralıkta kitlesel bir hal alan süresiz açlık Grevi(SAG) ve Ölüm Orucu(ÖO) eylemininde 9. yıldönümü. Faşist diktatörlük her ne kadar 30 aşkın devrimci katlederek F tipi zindan politikasını pratiğe sürdüyse de, zindanlarda devrimci tutsakları teslim alarak buraları ihanet yuvalarına dönüştürme   faşist politikası devrimci tutsakların kan ve can bedeli direnişleri ve feda eylemleriyle darbelenerek boşa çıkarıldı. Zindanlarda ihaneti bedneleriyel parçalayan 19 aralık operasyonu ve ölüm orucu direnişinde şehit düşen 122 devrimci ve komünisti birez daha saygıyla anıyoruz.
Ne ki faşizmin zindan politikalarını anlamak ve buna karşı uzun vadeli bir savaşım içinde olmak bakımından 19 2000 Aralık operasyonu ve Büyük Ölüm Orucu eylemini değerlendirmek, bunun dersleriyle donanmak, hatalarından arınmak ve olumlu yanlarını geliştirmek bakımından önem taşıyor.
F TİPİ TARTIŞMALARI VE DİRENİŞİN BÖLÜNMÜŞ HALDE BAŞLADI
Hatırlanacağı üzere F-Tipi cezaevlerine karşı belli bir propaganda ve ajitasyon döneminden sonra başını   DHKP-C’ nin çektiği ve MKP ve TKİP' nin de katıldığı üçlü ittifak –diğer grupları hiçe sayarak ve özelikle DHKP-C’ nin dayatmasıyla- 20 Ekim 2000'de açlık grevine başladılar.19 Kasım'da ölüm orucuna (ÖO) dönüştürmelerinin ve direnişe diğer devrimci grupların destek vermesiyle büyümeye başlamasının ve dışarı da da belli bir kamuoyu oluşmasının ardından faşist diktatörlük zindanlarda egemenliği tümüyle sağlamak ve devrimin sesini boğmak için 19 Aralık 2000 katliamını gerçekleştirdi. Bu vahşi operasyonla 30 aşkın devrimci katledilip ve onlarcasının yaralanması ve yüzlercesinin F tipi hücre tabutluklara tıkılmasından sonra direniş yeni bir evreye girdi. Ciddiye alınabilir bir kitle ve kamuoyu desteğinden yoksun bulunmalarına rağmen tutsaklar, yılları deviren görkemli feda eylemleriyle 122 şehit ve yüzlerce gaziyle devrimci hareketin tarihinde çoktan yerlerini aldılar bile.
Kuşkusuz, bu Ö.O eyleminin sürgit hale getirilmesi ve F tiplerinin parçalanmasının neredeyse tek bir yumruk politikasına indirgenmesi, zindanlarda değişen politik koşulları, güç ilişkilerinin, devrim ile karşı devrim arasındaki oransız durumun yeterince dikkate alınmaması vb. nedeniyle 2003’den itibaren ağır bir tahribata yol açıcı taktiksel bir yenilgiye neden olması olgusu, hiç bir fedakarlıktan kaçınmayan devrimciler kuşağı yaratabilen bir ülkede, egemen sınıflar ve emperyalizm hiçbir zaman kendilerini rahat hissedemeyecek, devrim ve sosyalizm davasına bağlılık hiçbir zaman yok edilemeyeceğini gerçeğini asla gizleyemez. Bu gerçekliğin altının özel olarak çizilmesi gerekiyor.
Çünkü ÖO eylemine yalnızca F Tip’lilerinin kapatılması yada maddi elle tutulur bazı temel hakların kazanılması vb. sınırları içine hapseden Büyük Ölüm Orucu direnişi küçümseyen   sağ liberal bir mevzide bakanların anlayamadıkları olgu tamda bu olsa gerek. Bu devrimci öncünün, çok sayıda devrimcinin ölümü, yaralanması, fiziksel ve zihinsel olarak sakatlanmasıyla nitelenen ÖO direnişi kahramanlığını proleter ve emekçi kitlelerinin kahramanlığıyla birleştirebilen bir devrimci hareketin önünde hiç, ama hiç bir güç duramayacağı gerçeğini anlamak ve bunu yaratmak için daha fazla çaba göstermek gerektiğini bilmek bakımından önem taşıyor.
Faşist zulmün yanı sıra bir susku kumpası ve toplumsal duyarsızlık çemberiyle kuşatılmış olan devrimci tutsaklar , faşist teslimiyet ve devrimci onuru ayaklar altına alarak ihanet yuvaları yaratma saldırısına karşı neredeyse tek silahları kendi kararlılıkları ve iradeleriyle savaşa tutuşmak zorunda kaldılar .Bu faşizmin zindanları Diyarbakırlaştırma-Mamaklaştırma faşist politikasını yere çalmak ve boşa çıkarmak için kullanılabilecek en etkili devrimci silahtı. İşte bu devrimci silah ki zindanların ihanet yuvaları haline dönüşmesini engelledi ve faşizmin saldırı dalgasının önüne barikat olarak dikilmesini sağladı.
SAG ve ÖO eylemi 19 Aralık faşist operasyonun kapsamlı teslim alma politikasını boşa çıkarma saldırısına karşı durma ve devrimci onuru korumak bakımından pratiğe sürülmesi gereken eylem biçimleriydi. Bu bakımdan 19 Aralık faşist operasyonun ardından gelen hiç bir kural tanımadan pratiğe sürülen faşist saldırı dalgasına karşı dur diyecek direniş SAG ve ÖO eylemiydi. Buradan olarak 19 aralık operasyonunu ardından pratiğe süregelen SAG ve ÖO tamamen doğru ve devrimci bir eylem biçimiydi ve bu nedenle F Tipi hücre politikasının darbelenmesinde ve ideolojik-politik teslim alma saldırısının boşa çıkarılmasında başat rolünü oynadı.
DEVRİMCİ TAKTİKDE ESNEKLİ YERİNE TEK DÜZELİK YENİLGİYİ KOŞULLADI
Bizce devrimci hareketin hemen tümüde 19 aralık operasyonu öncesi ve sonrası arasındaki zindanlarda temel bir değişim olduğu ve politika ve taktiklerinde bu gerçeğe uygun olması gerektiğini görme,bilince çıkarma ve direnişin taleplerini buna göre yeniden oluşturmada öngörülü olamadıkları gibi , olaya hiç bir şey değişmemiş gibi yaklaşımı sürdürmüşlerdir. 19 Aralık operasyonu faşist MGK diktatörlüğünün zindanlarda kaybetmiş olduğu otoriteyi yenden tesis etme ve devrimci sesi boğmayı amaçlıyordu. Bu saldırı dalgası bir yıl öncesinden MGK toplantısında kararlaştırılmış,uygun koşulların yaratılması bekleniyordu.Dönemin başbakanı Ecevit’in”bu operasyonu bir yıl önce tartışmıştık” sözleri de bu gerçeği doğruluyordu.Bu bakımdan faşizmin 19 aralık 2000 zindan operasyonu devletin zindanları “ islah etme ” politikasının pratiğe sürülmesiydi ve çok kapsamlı bir amacı güdüyordu. Bu bakımdan devrimci hareket faşist diktatörlüğün bu zindan politikasını bilerek hareket etmeli ve güçlerini buna göre konumlamalı ve taktiklerini bu zeminde yükseltmeliydi. Ancak düşmanın faşist taktikleri , devrimci taktikler ve manevra yeteneğiyle boşa çıkarılabilirdi.
Onun içindir ki 19 Aralıkta zindanlarda durum devrimciler lehine ve   düşmanla belli bir denge yakalanmışken 19 Aralık operasyonunun ardından hem uzun yılları kapsayan ve onlarca devrimcinin katledilmesi ve yaralanmasıyla kazanılan mevziler ve sağlanan dengeler tümden kaybedilerek durum devrimciler aleyhine ve düşmanın lehine bozuldu ve hem de F Tipi hücre uygulaması pratiğe sürülerek ,örgütlenme ve direniş de yeni dönemin yolu açılmıştı.Tam da bu koşullarda F Tipi tabutlukların paçalanması yada yıkılması talebi ikinci plana düşmüş ve faşizmin,devrimci tutsakları ideolojik-politik olarak teslim alarak zindanları   ihanet yuvaları haline getirme politikasına karşı direniş birinci plana çıkmıştı.Bu koşullarda devrimci taktik   teslimiyet ve ihanete   geçit vermeden SAG ve ÖO direnişini örmek ve buna dayanarak F tiplerinde tecrit ve izolasyonun kırılmasına karşı mücadeleyi birleştirmek gerekiyordu.
SAG ve ÖO eyleminin F Tipi hücre cezaevinin parçalanması zemini üzerine kurulunca bütün taktiklerde buna bağlandı ve bütün güçler tek bir eylemle sonuç almaya bağlanarak bütün güçler cepheye sürüldü. Bu aslında düşmanın zindan politikasını yeterince kavranmadığı gibi aynı zamanda 19 aralıkla birlikte zindanlarda değişen politik koşullarında hala bilince çıkarılamadığını ve 19 aralık öncesine uygun taktiklerin ve taleplerin öne sürüldüğüne tanıklık ettik.
F TİPLERİNİN AÇILMASI, TESLİMİYETE KARŞI Ö.O DİRENİŞİNİN ETKİSİNİN DOĞRU ALGILANAMADI
20 Ekim 2000’de üç grubun başlayan açlık grevinin 19 Kasımda Ölüm Orucu eylemine dönüşmesi be bu süreçte dışarı da aydınlarında önemli katkılarıyla F Tipi tabutluklara karşı duyarlılığın artması ve bir çok kesimin F Tiplerinin mimarı yapısının değişmesi yönünde tutum belirlemesi ve bu politik baskının hükümet üzerinde baskılanma yapması ,devrimci tutsaklarla aydınlar aracılığıyla devletin anlaşmak için yol araması, hükümet yetkililerinin F tiplerinin açılışının erteleneceği ve mimarı durumunu yeniden düzenlenmesi için tartışmaların yapılabileceği vb. açıklamaların yapılması ,Ö.O düzenleyen bu üç grup içinde erken başarı eğiliminin geliştiğini ve aydınların aracılık yaptığı ve devletin köşeye sıkıştırıldığı ve böylesi bir ortamda kamuoyunun devrimciler lehine olduğu koşullarda,eylemi sonlandırarak hem devrimciler arası parçalı duruma son vermek ve hem de devletin aydınlar ve yığınlar nezdinde yalanlarını deşifre ederek önemli bir kitle gücünü yedeklemek bakımından önem taşıyordu. Aslında bu bir yerde taktiklerde esnek ve politikada ön görülü olmakla bağlıydı.
Ne ki F Tiplerine karşı mücadeleyi her şeyin merkezine koyan DHKP-C’ nin başını çektiği MKP ve TKİP’in de katıldığı boyun eğdiği üçlü ittifak ,aslında kısa zamanda yakalanmış olan önemli bir fırsatı nasıl heba ettikleri , politik körlük ve ön görülükten uzak durarak taktikler de donmuşluk içinde oldukları ve sonrasında ağır bir yenilginin vebalini sırtlarında taşıdıklarını gösterir. Düşmanın zoruyla F Tipi hücrelere atılmayı ideolojik bir zayıflık vb. olarak gören ve “ölürüz de F tiplerine girmeyiz” diyen bu akımların daha sonrasında bu görüşlerine uygun davranmayarak, zindanlardaki koşullarda her hangi bir değişim olmamasına karşın f tiplerinde eylemi fiili mücadeleye dönüştürmeleri-DHKP-C dışındakiler tabi ki- aslında bu akımların F Tipleri zindan gerçeğini doğru okuyamadıkları ve düşmanın politikalarını yeterince bilince çıkaramadıklarını gösterir. Nitekim eylemin erken başarıya ulaşacağı sol ve sübjektif yaklaşımı ortaya çıkan fırsatlarında heba edilmesini ve eylemin çıkmaza doğru sürüklenmesini koşulladı.
19 aralık öncesi kaçırılan fırsat 19 aralık operasyonu sonrasında da devam etti.Devlet bir yandan f tipi zindan politikasını uygulamaya sokarak ve dışarıda aydınların ve sınırlı sayıdaki emekçilerin,ailelerin seslerini boğmaya çalışırken içerde de zaman zaman tutsak temsilcileriyle görüşerek eylemi sürece yayarak adım adım içten çökertmeyi ve tahliye taktiğiyle ailelerin desteğini de etkisiz hale getirmeyi hedefliyordu.Buna karşı içeride F tiplerine karşı direnişin ana gövdesini oluşturan akımlar politik öngörü yoksunluğu ve donmuş taktik dışına çıkamıyorlar ve esas tartışmalar hücrelerin kaç kişi olması üzerinde sürüyordu.Eyleminde sıcak etkisiyle MLKP, TİKB Merkez, TKP-ML’nin başını çektiği 8.li grup ile DHKP-C’ nin başını çektiği üçlü grup arasında grupçu ön yargılar ve dar yaklaşımlar ortaklaşma yerine faklılıklar biçiminde sürüyordu. F Tipi zindan uygulamasının pratikleştiği bir ortamda DHKP-C ve ittifak güçleri,düşmanla görüşmek için tutsakların getirildikleri cezaevlerine geri götürülmesini şart koşarken, 8’li grup koğuşların en az 15 kişilik olmasını ve aksi halde bir anlaşmanın söz konusu olmayacağını söylüyorlardı. Aslında örgütler somut gerçekliği anlama yerine kafalarındaki sübjektivizme göre hareket ederek hayali önerilerle zaman öldürüyorlardı. Tartışmalar hücrelerin kaç kişi olması ve görüşmeleri de kimlerin muhatap alınması vb. üzerine sürerken Ö.O devam ediyor ve şehit haberleri peş peşe geliyordu.
ERKEN BAŞARI HAYALİ VE Ö.O DİRENİŞİNİN ÇÖZÜLME SÜRECİ
Tüm güçlerini Ö.O eylemine süren akımların eylemin erken başarıya ulaşacağı yaklaşımlarının tuzla buz olması ,bu akımların eylem biçimlerini gözden geçirmelerini koşulladı. Eylem uzun süreceği ve düşmanın uzlaşmaya yanaşma diye bir politikasının ufukta gözükmemiş DHKP-C, MKP, TKP-ML,TİKB merkezi savaşa sürdükleri tüm güçlerini seçilmiş kişilerle Ö.O devam biçiminde değiştirerek sol taktiklerinde bazı düzenlemeler yapmaya yöneltti. Aynı zamanda düşman direnişi kırmak için, devrimci hareketin bazı kesimlerinin bu sol maceracı ve erken başarı hayalci politikalarını direnişin içten çözülen bir durumu olarak değerlendirdi ve ondan sonrası da izlemiş olduğu Ö.O eylemcilerini tahliye etme taktiğiyle direnişe en büyük darbeyi indirmeyi başardı ve bu taktikle Ö.O direnişi adım adım çözmeye yöneldi ve örgütler direnişi kırma olarak görüp değerlendirdikleri düşmanın bu geçici tahliye etme taktiğine karşı mücadele etme ve böylece boşa çıkarma çağrısı yapmasına karşın tabana ve ailelere söz geçirememesi ve oportünist uzlaşmacı yaklaşımlar sonucu –ki bu tahliye politikasına hiç bir biçimde uymama kararına sıkıca uyan tek bir akım oldu oda DHKP-C idi.- başarılı olamadı.
Ö.O eylemini uzaması ve dışarı da ailelerin desteğinin de darbelenmesi direnişçiler üzerinde ciddi olumsuz etki yaptı ve içten çözülmelere artarak sürdü. Bu durum görülerek eylem bütün güçlerin ortak katılımın sağlanacağı SAG eylemi örgütlenerek sonlandırılması , dağılan ve yorulmuş olan savaşçıları dinlendirmek ve yeniden toparlamak,ayrı düşmüş olan PKK’ li tutsakları da sürece katmak bakımından önem taşıyordu. Çünkü yalnızca zindanlardaki devrim güçlerin Ö.O direnişiyle ve güçleriyle faşizmin F Tipi zindan saldırısını bir vuruş da boşa çıkarmak ve yıkmak söz konusu olmuyordu. Bu gerçeği görerek güçleri tümüyle heder etmeden teslimiyete ve ihanete hayır diyerek Ö.O direnişini sonlandırarak filli direnişi sürdürmek   ve güçleri yeniden toparlayarak uzun vadeli bir savaşıma hazır olmak gerekiyordu.
Çünkü zindanlardaki savaşım her zaman gelgitler yaşamıştır ve bugünde böyle olacaktır.DHKP-C’ li arkadaşların ya hep ya hiç taktikler yanlış ve aynı zamanda somut durumun ihtiyacına yanıt vermediği içinde devrimci ve geliştiricide değildir. Zaten böyle olması nedeniyle DHKP-C Ö.O eylemini sembolik bir hale getirmiş durumda.Yani Ö.O ekiplerini iki yada üçer kişilik ekiplerle sınırlayarak eylemi daha çok propaganda-ajitasyonun temeli haline dönüştürmüştür. DHKP-C’ nin kendiside bu kadar sınırlı sayıda Ö.O ekipleriyle F tiplerinin parçalanarak boşa çıkarılmayacağını biliyor. Ama öncü savaşçı çizgisine ve eylem tarzına uygun biçimde eylemi sürece yayarak devamını savunuyor. Ne ki ÖO eylemi DHKP-C’ nin bu yaklaşımıyla sıradan bir eylem haline düşürülmüş ve vurup alıcı etkisini de   zaafa uğratmıştır. Aynı zamanda DHKP-C diğer akımların eylemi bir oldu bitti biçiminde bırakmalarına da tepki olarak şehitler bağlılığın duygusallığı içinde de Ö.O eyleminin devamını savunuyor.
Ö.O DİRENİŞİNİN DERSLERİNİ DOĞRU ALGILAMAK
Toparlamak gerekirse;19 aralık faşist operasyonu ve ardından F tipi hücre zindanlarında uygulamaya sokulan ideolojik-politik teslim alma ve ihanet dayatmasına karşı devrimci tutsakların başlatmış oldukları SAG ve ÖO direnişi devrimci bir duruşuydu ve bu devrimci duruş nedeniyle zindanların ihanet yuvaları haline getirilmesi boşa çıkarıldı. Ama oransız politik güç ilişkileri,dışarıda ciddi bir devrimci muhalefetin zindanlardaki direnişle aynı kulvarda buluşamaması, düşmanın ortak hareket tarzı içinde olması, devrimci tutsakların iç bölünme ve çok parçalılık içinde eyleme katılmaları, PKK tutsaklarının eylem dışında kalmaları ,devrimci akımların erken başarı hayali içinde olarak taktiklerde esneklik içinde olamamaları vb. nedeniyle   devrim tarihine büyük ölüm orucu direnişi olarak geçen Ö.O direnişi belli bir dönemden sonrası içten çözüldü ve taktiksel yenilgiyle sonuçlandı. Bunda kuşku yok ki dar grupçuluk ve ben merkezcilik içinde hareket eden devrimci akımların karşılıklı çok büyük hataları ve politik öngörüden uzak ve tek düze taktik çizgisinin belirleyici etkisi oldu.
Zindanlardaki devrimci tutsaklar çok zor koşullarda ve ciddiye alınabilir bir aktif kitle desteği, hatta geniş bir kamuoyu sempatisi olmaksızın faşizme karşı eşine ender rastlanır bir direniş gerçekleştirmişlerdir. Onlar, faşist diktatörlüğün ve emperyalizmin ve onların uşaklarının, tüm vahşet, hile ve çığırtkanlıklarına rağmen ülkemizde kökü derinlere giden devrimci damarı kurutamayacaklarını bir kez daha göstermiş bulunuyorlar.
Yanı sıra, çeşitli devrimci örgütlerden tutsakların, aralarındaki taktik ve anlayış farklılıklarına rağmen zindanlarda ortak bir direniş cephesi oluşturmalarının, örneklerini yaratarak, TDH' nin saflarında hala önemli ölçüde etkili olan grupçuluğa ve sekterliğe karşı ortak bir duruşun adı olmuştur.
F Tipi teslimiyet ve ihanet dayatmaları boşa çıkarılmış ve devrimci iradeyi hiç bir gücün asla teslim alınamayacağı bir kez daha teyit edilmiştir..
Ö.O direnişini bu olumlu yanlarına karşın eylemin yenilgiye yol açmasını sağlayan    hatalı anlayış ve yaklaşımları da söyle özetlemek mümkündür;
Bu hataların başında, sayısız uzun süreli AG' lerinin Ö.O eylemlerinin deneyiminden doğru derslerin yeterince çıkarılamamış olması ve düşmanın küçümsenmesi geliyor. Yaşanan cezaevi direnişlerinin deneyimi, düşmanın saldırılarının büyük bedeller ve giderek süresi uzayan AG' leri karşılığında püskürtülebildiğini, ancak varılan anlaşmaların eylemin bitmesinden sonra az ya da çok hızlı bir tempoyla çiğnenmesi ve hakların geri alınması nedeniyle, bir süre sonra yeni bir direnişin gündeme geldiğini göstermekteydi. Cezaevlerindeki kavga tek bir çarpışmadan çok bir savaşa, bir dizi çarpışmadan oluşan uzun süreli bir çatışmaya benziyor. Tıpkı iki ordu arasındaki savaşta olduğu gibi, cezaevindeki belirli ve tekil bir çarpışmada da daha zayıf konumda ve yenilmekte olduğu ortaya çıkan tarafın gücünün tümünü cepheye sürerek çok daha ağır bir yenilgiye çağrı çıkarması ve bütün olanaklarını ve yedeklerini tüketmesi hiç de doğru ve mantıklı değildir. Akıllı bir komutan, herhalde hiçbir zaman böyle davranmazdı. F-Tiplerine fiilen direnerek ve kendi iradesi dışında kapatılmanın bile adeta teslimiyetle özdeşleştirildiği, bu zindanlarda devrimci onuru korumanın neredeyse olanaksız olduğu ve dolayısıyla bunun çok sayıda ölümler pahasına da olsa mutlaka ve tek hamlede önlenmesi gerektiği tezi, bu "ya hep ya hiç" anlayışının bir sonucuydu. TDH, propaganda ve ajitasyonunu sürdürürken kullanabileceği bu söylemi, taktiksel bir anlayış düzenine çıkarmamalı ve adeta kendi propaganda ve ajitasyonunun kurbanı olmamalıydı.
Gerek genel olarak sınıf savaşımı ve gerekse Türkiye'de yaşanan cezaevi savaşımı, kaçınılmaz olarak tekil yenilgi ve zaferlerle, iniş ve çıkışlarla dolu bir süreç olmuştur ve bundan sonra da böyle olmaya devam edecektir. TDH'nin işçi ve emekçi kitleleriyle bağlarının çok zayıf ve dolayısıyla kitlelerde devrimci tutsaklara yönelik saldırılara karşı duyarlılığın yok denecek düzeyde olduğu koşullarda onun, gücünün tümünü seferber ederek ve cepheye sürerek ve adeta kendini tüketerek faşist rejimin F-Tipi saldırısını durdurmaya kalkışması, taktiksel önderlik bakımından ağır bir hataydı ve ister istemez yaşanmakta olan yenilginin kapsam ve derinliğini büyütmeye yardımcı oldu. Bu koşullar altında, bazı mevzi kayıplarını geçici olarak sineye çekmek, -ilerde, daha elverişli koşullarda yeniden saldırıya geçmek üzere- geçici olarak geri çekilmekte duraksamamak, direnişi zamana yaymak ve fiili eylem ve direniş biçimlerini öne çıkarmak ve bu arada kamuoyunu tutsaklar yararına biçimlendirmek için uğraş vermek, daha mantıklı ve daha doğru olurdu.
2000 yılı ÖO direnişinin "dış" koşulları da önemli ölçüde farklı olduğu ve TDH bakımından daha ya da çok daha elverişsiz olduğu hesaba katılmadı. 2000 yılında ÖO direnişi başladığında PKK faktörü ortada yoktu ve Kuzey Kürdistan'da silahlar susmuştu. PKK'nın ve onu izleyen Kürt halkının fiilen tarafsızlaşmış ve devreden çıkmış olması, siyasal güç dengesinin büyük ölçüde karşı-devrimden yana değişmesine yol açmıştı. TDH' nin çapının da 1996'ya kıyasla daha da küçüldüğü hesaba katıldığında, PKK faktörünün devreden çıkmış olmasının, güç ilişkileri bakımından, devrimin zararına önemli bir değişme anlamına geldiği açıktır. Bunun, "içerdeki" doğrudan sonucu da, siyasal tutsakların ana gövdesini oluşturan PKK'lıların -A. Öcalan'ın "demokratik cumhuriyet" çizgisi uyarınca- ÖO direnişine yer yer sınırlı ve pasif bir destek sunarken, açıklama ve eylemleriyle onu esas itibariyle baltalamaları ve "Farkımızı koyduk, iyi oldu" tutumunu benimsemeleri olacaktı. Keza 2000 de egemen sınıflar ve burjuva düzen partileri bakımından çatışmalar hafiflemiş ve generaller politik durumu kendi lehlerine değiştirmiş ve çelişmeler olabildiğince aşağıya çekilmişti.Aynı zamanda ,TDH ve onun bileşenlerinin çoğu, gerek kadro gücü ve gerekse kitle ilişkileri bakımından 2000 döneminde daha bir zayıflamıştı. Yine , ABD ve AB emperyalistlerinin bölge politikalarında TC devleti ile örtüşmesi ve F-Tiplerinin dayatılmasını inat ve ısrarla "cezaevi reformu" ve tutsakların direnişini "cezaevi reformuna karşı çıkma" olarak sunarak faşist diktatörlüğe destek sağlamış.