DHB - Orpund’ta göçmen olmak

Sizlere Göçmenlerden     Kısa Bir Hikaye   Anlatacağım.   MEJDUN un Hikayesi

O Adıyamanlı   bir çoban .   Onunla İsviçre de tanıştım.   Kendisi ve babasına ait tüm koyunlarını satarak , insan tacirlerine teslim olarak yollara düşmüş.   Ne acıdır ki tanıştığımızda   henüz on sekiz yaşında olan MEJDUN O yaşına kadar Adıyaman bağlı köyünden başka bir yer görmemiş.    Düşünün bir kez Adıyaman’dan İsviçre’ye yollara düşüyorsun ve modern şehir yaşamıyla ilgili hiç ama hiçbir bilgiye sahip değilsin.

ORPUND sırtını İsviçre Alplerine dayamış tutucu Hıristiyan bir köy.

   Mejdun’la orada Orpund’da tanıştım. Ben ülkesinden ayrı yaşamak zorunda bırakılan bir siyasi göçmendim. Yaşamın bizlere neler getireceğini bilmemiz çok zordur. Göçmenlik bürosu beni BİEL e bağlı Orpund   kilisesine gönderdi. Hayat sürprizlerle doludur. Hiç yaşamayı istemediğim bir ortamda yaşamaya başladım. ORPUND Kilisesi beni Kilise karşısındaki kilise evine yerleştirdi. Orada uykusuz gece ve gündüzlerim başladı. Çünkü on beş dakikada bir çan çalınıyordu. Çan sesinden çok rahatsız oluyordum. Yepyeni bir yaşam beni bekliyordu Otobüsten trene transfer olduktan yaklaşık beş saat sonra Merkeze ulaştım. Göçmenlik merkezi direktörü Ben. KRİSTİN benim yazdırdığım dilekçemi okuduktan sonra bana dönerek sizleri ülkemize davet etmedik sizler Kendiniz geldiniz. Gerçektende eğer doğruyu dosdoğru anlatacaksam sizlere itiraf etmeliyim moralim geçicide olsa bozulmuştu. Yaklaşık olarak on beş gün günde iki veya üç saat uyuyarak geçirmeye çalıştım ORPUND BELEDİYESİ her pazartesi bana yüz yirmi beş İsviçre Frangı ödeme yapıyordu. Beşinci veya altıncı Pazartesi BİEL Merkeze inmeye karar verdim BİEL i baştan aşağı dolaştım. Paramı çok dikkatli harcamam gerekiyordu.   Bir Türk kahvesine girerek bir çay söyledim. çayı getiren arkadaş adımı ve nereli olduğumu sordu. Ona dünyalı   Olduğumu söylediğimde çok şaşırmıştı. Evet ben bir dünya vatandaşıydım. Çaycı arkadaş bana ısrarla Türkiyecin   neresindensin sorusunu sormaya devam ediyordu…Doğum yerimle ilgili ona bir şeyler söylemem onu birazda olsa rahatlatmıştı. şevki okul hayatımı ve özel hayatımı sorgulamaya başlayınca ona görüşürüz diyerek kahveden ayrıldım. Beni görmek isteğini ve çok farklı olduğumu söyleyerek istemini tekrarladı.   şevki in   sıcak ve içten dostluklara ihtiyacı olduğunu hissettim.

Bu ülkede ilticacı olduktan sonraki ilk tanıdığım Türkiyeli insan olduğundan benim için çok önemliydi. Şevki , ben tamtamına kırk beş gün biyel Merkeze inmediğimi görünce kendisi Orpund geldi. Seni bir çobanla tanıştıracağım dedi. Çobanlardan bahsederken alaycı bir yaklaşım içinde olduğunu sezinledim. Şevki ve Mejdun iki yakın akrabaydılar. Ancak ekonomik olarak akraba sayılmazlardı. Çünkü   Mejdun bir çoban Şevki ise Kapitalist oğluydu. Ayrıca Şevki Üniversite terk Mejdun ise zar zor ilkokulu bitirebilmişti. Düşününki hem çobanlık yapacaksınız ve hem de okula gideceksiniz. Başarı    oranını sizlere bırakıyorum. Ülkemizin yetiştirdiği halklarımızın çok saygı duyduğu bir YILMAZ GÜNEY in    oğluyla bir diyalogunu   hatırladım Mejdun vatansızlık la söyleşirken. aslında O vatansız   değildi. Ben   onu vatansız görüyordum. Onun   için İsviçre de sığınmacı Türkiye, de vatandaş olmaktan daha iyiydi.   Ancak   bu onun   tercihi değildi O yani Mejdun yani mejdunlar bu gerçektende   iğrenç   yaşantıya    yargısız ve sorgusuz ve de sualsiz mahkum edilmişlerdi. İlticacı   ve sürgün bir yaşamın zorlukları anlatmakla    bitiremeyiz.    BİEL Şehrine geldikten sonraki ilk işi Türk dönercisinin yanında   bulaşıkçılıktı…. Adıyamanlı Mejdun İlk günler benim için çok ama çok sıkıcıydı. Zamanla alışmak zorunda olduğumu fark ettim. Ve   yaşamımda   yepyeni bir sayfa açıldığını kabullendim. İlk olarak   köyü tanımaya karar verdim. İngilizce bildiğimden zorluk çekmeyeceğimi düşünüyordum ancak yanılmışım. Çünkü Alman köylüleri İngilizce bilseler dahi konuşmaktan yana değillerdi. İlk kez böylesine karmaşık bir ortamda bulunuyordum.
Şevki   ve Mejdun la     görüşmeye ve iş bulup çalışmaya kararlıydım. Ancak onlarla konuştuktan sonra   İŞ bulmanın çok zor olduğunu anlayabildim.

   Havadan ve sudan sohbetlerden sonra siyasi konuları açmanın yollarını arıyordum. Oysaki   Mejdun un benimle ilk konuşmak istediği konu, Adıyaman da bıraktığı BERFO ‘ydu. Mejdun ile Berfo   iki sevdalı   yürek,   onları Alp dağları   ayırmış…

    İlticacı oluşumun 7.   ayında kaçak olarak geceleri Şevklilerin   kahvesinde, gündüzleri ise Mejdun un   çalıştığı dönercide bulaşıkçı yardımcısı olarak çalışıyordum. Siyasi düşüncelerim doğrultusunda bir şeyler yapabilmek düşüncesi beni yiyip bitiriyordu. Benim bulunduğum şehir çok küçük olduğundan Türkiyelilere ait bir kültür merkezi dahi yoktu. Ancak başkent BERN veya Zürich gibi büyük şehirlerde konumlanmışlardı. Ancak ekonomik koşullardan ötürü oralara gidemiyorduk. Bile merkezde sadece Kürt ulusal mücadelesi taraftarı arkadaşların küçük bir irtibat büroları mevcuttu. Hikayemi karmaşık bir zemine çektiğimi sanmayın, bu benim ciddi anlamda ilk defa yapmaya çalıştığım faaliyettir. Ülkemde yayınlanan Proleter devrimci    düşünceyi yansıtan Emeğin Bayrağı gazetesini takip    etmeye ve o arkadaşlarla birlikte gazeteyi okumaya kararlıydım ve bunu yaşama geçirmeliydim. Şu anda yayınlanmakta olan D. H. B (devrimci halkın birliği)   gazetesiyle aynı düşünceleri paylaşıyordu. Şevki, küçük burjuva yapıda uyanık birisiydi. Yani ona anlatacağım konularda zorlanmayacağımı anlayabiliyordum. Ancak aynı şeyi Mejdun için söyleyebilmem çok zordu. Çünkü Mejdun yaşamında ilk kez siyasi duygu ve düşüncelerle karşılaşıyor ve anlatılanları kavramakta çok zorlanıyordu. Her şeye rağmen istekli ve kararlı olduğunu görebiliyordum. Geceleri aynı evde kalmamızı ve ona bir şeyler okumamı   ve de     siyasi konularda   bir şeyler öğrenmek isteğini ısrarla dile getiriyordu.

      Normal şartlarda yaşadıklarımdan başlayarak, sınıflardan ve sınıflar arası çatışmalardan bahsederek konuları açmaya çalışıyordum.   Mejdun’un en çok merak ettiği konuların başında ekonomik olarak neden dünyadaki insanlar eşit değiller?

    İnsanlar neden eşit değiller ve neden ağa ile maraba bugünde işçiyle patron olarak ayrılıyorlar?    Ana sorular genelde böyleydi . Ben Mejdun   arkadaşın sorularını çok ciddi buluyor,   not alarak yazıya döküyordum. Sorularının içerisine Ağanın yeğeni olan sevdiği Berfo ile ilgiliydi, eğer Berfo fakir bir marabanın kızı olsaydı : belki de şu anda ülkemde sevdiğim kızla evli ve mutlu bir çobandım. Güzel ve dürüst insan çoban Mejdun : sen eğer ülkende kalabilseydin , maddi ve manevi mücadelenin içinde oldurulabilseydin? Ve bizler yani kendisine demokrat ve de devrimci diyen ve yaşam olacakta   devrimciler gibi yaşayan insanlar   üzerlerine düşen ciddi görevlerini yapabilmiş olsalardı,   gerçektende insanlarımız     Mejdunlar   ve Şevkiler   ve de   daha niceleri bu   kokuşmuş, dejenere olmuş, insanlarına Belediyelerinin açıkça uyuşturucu dağıttığı İsviçrelerde, Almanyalarda, Belçikalarda vs. vs.   daha birçok Avrupa ülkesinde insanlarımız böylesine şaşkın   ve moralsizdiler.

    Göçmenlerle,   İlticacılarla   ve ülkesini terk etmiş yabancı   işçilerle ilgili söylenecek çok şey var.   Ancak esas olarak   Mejdun ve   Şevkinin ilticacı ve yabancı işçi   olarak    İsviçre’deki   yaşamlarından yola çıkarak    kısa bir Göçmen ve İlticacı    öyküsü oluşturmaya    çalıştım:    Öykünün   gelişimini   dergimizin gelecek sayısında sizlere ulaştırmaya çalışacağım.

İstanbul-Esenyurt’tan İşçi Hasan