DHB - VEFASIZLIK NEDEN UNUTULDU

Nasıl da dolu, nasıl da insanlık kokan; unutulmuş, yitirilmiş bir kavramdır vefasızlık. Toplumsal alandaki çözülme devrimci saflarda da etkide bulunuyor kuşkusuz.…
Bazı kelimeler var ki, onları daha ucuzlarıyla değiştirememişiz, dilimizden yitip gitmekle kalmışlar bu yüzden. “Vefa” gibi…
Bazı kelimeler var ki, yaşanmışlıkları anlatırlar. Bir yüzleri acıdır bu yüzden, ama fark ediştir; güzeldir. “Vefa” gibi…
Kelimeler var ki, tamamlanmışlığını sorgularlar insanın. Hayatı önemsemeyi öğretirler. “Vefa” gibi…
“Vefa”, yokluğunda hatırlanan, varlığında ötelenen bir duygu. Bir borç değil, ama insana ait bir değerdir… Sadakate değil, “insan”a götüren… İnsanı çoklaştıran, kalabalıklaştıran, hayatla ve insanla buluşturan…
Çokça duyarız, günümüz insanının vefayı unuttuğu, artık vefa duygusunun kalmadığı söylenir. Katılırız bu tespitlere. Kapitalizm insanları birer tüketici nesneye dönüştürmüştür. Bireyselleştirip popüler kültürle teslim almıştır, insani duyguları köreltmiştir. Vesaire… Saatlerce bunlar üzerine konuşabiliriz. Peki, biz ne kadar “vefa” duygusuna sahibiz? “Sıradan” insanı sorgularken ve yargılarken, ne de olsa bir tür üst-insan olarak görüyoruz kendimizi, biz ne kadar vefalıyız? Ne kadar çok unutmuşuz, aynanın karşısında gördüğümüz bir çift göz bunu haykırmayacak mı fırsat versek? Annelerimiz, babalarımız bizleri severken, “Vefalıdır benim kızım, oğlum... Merhametlidir...” derlerdi. Küçümsüyoruz şimdi vefayı da, merhameti de… Ama herkesten çok acıyoruz kendimize. O zaman “yalan” var bir yerlerde. “Yalan”ın olduğu yerde vefa da yok, merhamet de…

Vefa duygusu yüksek olan insanların birbirleriyle kurdukları ilişkilerde eşitlik vardır. Onlar birbirlerine yardım etmez, destek verirler. Vefa duygunsu güçlendirmek dileğiyle yoldaşça kalınız
Ankarada Bir DHB Okuru